Weten versus DOEN
“Ik wéét het wel”, hoor ik mensen vaak zeggen. Ik herken dat, ‘been there, done that’. Ik denk ook dat het betekent dat je ‘het’ nog niet echt WEET. En ik weet nu, dat, het weten, en ernaar handelen, ‘het doen’, twee verschillende keuzes zijn, die jou op je plek houden of verder brengen.
Naast ‘Het kwartje moet nog vallen’, is ook moed nodig. De waarheid is dat het kwartje tot in het diepst van je kern moet vallen, daar waar het pijn doet en je het bewust bent. Als het je nog niet lukt je te gedragen naar wat je weet, dan weet je het niet écht. De behoefte om, ‘het weten écht toe te laten en bewust te gaan voelen is jouw keuze. Wanneer dat is, bepaal jij.
“Levensgoeroe Krishnamurti zegt: inzicht = handeling. Het echt weten hoe iets voor jou is, leidt als vanzelf tot de juiste actie. Als je ziet dat je op een afgrond af loopt, dan hou je op met lopen. Het probleem is dat we die afgrond vaak niet wíllen zien, doordat we aan wishful thinking doen.”
Het niet echt willen toelaten komt veelal doordat je gevoel er niet aan wil geloven. Dan ben je onbewust nog bezig jezelf te beschermen tegen de pijn die je denkt te krijgen als je het probleem, echt in de ogen kijkt. Je durft ‘het’ niet aan te gaan. Dit veroorzaakt spanning, het brengt je hele systeem in een soort kramp. Het kost energie, om de onderliggend waarheid buiten de deur te houden. Als de waarheid eenmaal naar binnen sijpelt, of naar binnen vált (soms gebeurt het geleidelijk, soms in één klap), dan doe je twee verrassende ontdekkingen.
1. Je kunt ontspannen. Dit is heel belangrijk: je voelt opeens dat de kramp weg is. Je staat middenin de waarheid. Het kan pijn doen en dat is naar, en toch voel het ook als een verademing, dat je niet meer hoeft te bevriezen, vluchten of vechten. Door je niet meer te verzetten valt alle angst en spanning weg. Je ervaart dan andere emoties, als verdriet of pijn in pure vorm. En dat voelt vaak minder erg dan de angst die je had vóór dat verdriet. Het geeft een gevoel alsof je tot de bodem bent gezakt, maar dan stá je ook ergens op. Wanneer je dit doet en vrede sluit, compassie hebt met dat deel dat je steeds niet aan wilde gaan, en alles in jou mag er zijn, dan lost de pijn van dat stuk op. En komt er ruimte voor nieuwe mogelijkheden.
2. Als je iets werkelijk ziet zoals het is, dan tap je uit een ander vaatje. Die van de levensenergie die als vanzelf en moeiteloos zorgt voor de juiste handeling op het juiste moment. Het toelaten van de pijn geeft dan een doorbraak, een opening.
“Bij een droge bron kun je geen water halen”, of “aan een dood paard kan je niet trekken”. Deze uitspraken heb ik heel wat keren tegen mezelf gezegd, voordat ik echt, tot op de diepste laag, wist dat het zo was. Als je echt ziet en voelt dat een bron droog is, of, het paard te zwaar is om aan te trekken, dan stop je en ga je verder > Zien = doen. Maar we bedenken vaak theorietjes en uitvluchten: ‘Mijn onbewuste gevoel zegt dit en mijn automatische gedachte zegt dat. Wat moet ik nou?’ In de visie van Krishnamurti heb je dan nog niet gezien wat er werkelijk aan de hand is. Het probleem is niet de actie, het probleem is de automatische gedachte erover. Ons denken dat een oud en bekend verhaal vertelt over onszelf.
Dat automatisch denken is volgens Krishnamurti even weinig betekenisvol als de beschrijving van brood voor iemand die honger heeft. Als je echt in je hart voelt en weet wat er gebeurt, en wat het met je doet, dan is er helemaal geen conflict meer tussen ‘gevoel’ en ‘verstand’. Dan weet je waar je naartoe wilt.
“Wanneer is jouw moment?”
